Είναι περιέργο καμία φορά να νιώθεις ότι θα εκραγείς από σκέψεις...Όμως η ζωή τρέχει πολύ γρήγορα και το μυαλό τα ίδιο..
Παρατηρώ ότι όταν είσαι εξωτερικός παρατηρητής σε μια κατάσταση και δεν σε αφορά άμμεσα..τότε μπορείς να γίνεις πόλυ σκληρός με τα άτομα τα οποία εμπλέκονται...χωρίς απαραίτητα να έχεις άδικο..ασυνείδητα ξεχνάς να μπεις στη θέση του άλλου..και έτσι αντί να τον βοηθήσεις..τον δυσκολεύεις ακόμη περισσότερο!
Βεβαία αυτο δεν σημαίνει ότι πρέπει να τον δικαιολογήσεις...απλώς αν για λίγο σκεφτείς οτί κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές αντοχές και ανάγκες,τότε ίσως να μπορέσεις να φανείς πολύ πιο χρίσημος σε αυτούς που σε έχουν αναγκη..
Και το επισημαίνω αυτο γιατί είναι πολύ άδικο για τους ανθρώπους γύρω μας να απαιτούμε να συμπεριφερθουνε είτε όπως εμείς θεωρούμε σωστό είτε όπως θα συμπεριφερόμασταν οι ίδιοι...
Ο Μικρός Πρίγκιππας είπε:''Μην ζητάς από τους άλλους να σου δώσουν περισσότερα από όσα μπορούν''....
Οπότε εαν έχουμε κατά νου αυτό νομίζω ότι ταπράγματα θα είναι πόλυ πιο απλά...